Hoe hakt de industrie met het coranabijltje? Is het crisis, business as usual of wordt er geprofiteerd van de situatie? Het beeld is gemêleerd. Zowel optie 1 als 3 heb ik de laatste tijd langs zien komen. De (petro)chemie heeft klappen gekregen. Wereldwijd is de vraag naar fossiele brandstoffen ingezakt, maar wordt er veel te veel ruwe olie opgepompt. Gevolg: raffinaderijen die op een lager pitje draaien, overvolle opslag en voor ons aan de pomp nog steeds hele lage prijzen.
Maar als er één industrietak de vruchten plukt van de pandemie is het wel de voedingsmiddelenindustrie en de zuivel- en drankenindustrie. Weinig te merken van een crisis daar. Beperk ik me even tot de Nederlandse levensmiddelensector, dan hoef je alleen maar naar de omzetcijfers van de supermarkten te kijken om je conclusies te trekken. Tijdens het hamsteren in maart waren de verkopen gewoon vergelijkbaar met een kerstperiode, daarna normaliseerde de zaak wat, maar bleven omzetten vaak structureel hoger – tot wel 10% boven dezelfde periode in 2019.
Cijfers van IRI laten zien dat er bijvoorbeeld dit voorjaar veel meer bier en wijn werden verkocht en frisdranken. Logisch, want een drankje op het terras of in het restaurant was er niet meer bij. Maar ook na de ‘lockdown’ lijkt die omzet op dat hogere niveau te blijven. Het weer heeft geen invloed op deze cijfers, de afgelopen twee jaar hadden we ook warme zomers en vaak mooi voorjaarsweer.
Er is meer aan de hand. Dat is mooi te zien aan de verkoop van aardappels. Of ze nu uit de diepvries komen, geschild uit het koelvak of ongeschild uit kilozakken, de verkoop ligt structureel hoger dan een jaar geleden. Belangrijke reden is dat er veel meer mensen thuiswerken, dit geeft meer tijd om aan het avondeten te besteden, dat meer vanaf de basis wordt bereid. Met alles erop en eraan.
Frisdrank, vooral die met weinig of geen calorieën, en drankjes horen daarbij. Koffie zal ook als zoete broodjes over de toonbank gaan, al kun je die bonen deels wegstrepen tegen wat er anders op kantoor door was gegaan. De plots veranderende vraag in de markt stelt de flexibiliteit van bedrijven op de proef. Kan er snel worden opgeschaald? Komen de grenzen van de productiecapaciteit al snel in zicht? Of is het crisis op de productievloer, omdat je het zelfs 24/7 niet redt?
Als corona de industrie één ding heeft geleerd is het dat ondernemingen die onvoldoende hebben geïnvesteerd in automatisering en in modernisering van het machinepark en die chronisch achterlopen in het onderhoud, nu getroffen worden. Want met nog meer handjes red je het niet. Sterker nog, dat personeel is er helemaal niet en veel te duur. Snel opschaalbare, modulaire technologie, uitgerust met slimme sensoren die de staat van het productieapparaat continu checken, maakt productieprocessen beheersbaar en wendbaar als de vraag naar een product ineens met 10% stijgt.
Geen onderhoudsvisie hebben, jaren van knijpen op onderhoud en noodzakelijke investeringen, is nu killing. Als onderhoud vooral brandjes blussen is én de TD 2.0 in plaats van 4.0, dan gaat je proces al snel piepen en kraken. Keer het om in je voordeel en grijp ‘corona’ aan voor herbezinning. Je hoort het nu overal om je heen: straks moet het allemaal anders…beter, slimmer, toekomstbestendig. Ik zeg: doen. ●
